Index
Op stal
De sweer van Sensation was niet te verdragen, hij zou ontsnappen ook. ’’Ik waarschuw je meneer! Nog een keer zo’n raar ratsoen en ik breng je meteen weg.’’ De dikke opgezette bolle man gooide de deur van Sensation opeen. Die zijn kans meteen greep, en er vandoor ging. Hij had wel is waar als altijd een halster om, zodat ze hem makkelijker konden pakken –dit was niet de eerste keer dat Sensation ontsnapte in de ene week dat hij hier stond-. Sensation wou het erf af racen, maar daar stonden al twee mensen hem op te wachten, ze hadden de poort kunnen sluiten voordat hij er door heen was geweest. Sensation snoof woest, en greep zijn kans. Hij werd achter na gerend door de dikke bolle opgezette man die hard hijgde. En struikelde door vermoeidheid. ”GRIJP HEM!’’ Bulderde hij over het erf waardoor de gammele half kapotte stal van Sensation het begaf, en neer storte. Alleen de onderkant, was blijven staan. Sensation kreeg een zelfvoldaan lachje om zijn gezicht heen. Hij racete door, dit zou zijn weg naar vrijheid zijn. Met een grote sprong vloog hij zowat over het hek heen –een naar zijn gevoel veel te laag ding aangezien hij er al heel wat vaker over heen gesprongen is- hij galoppeerde maar door en door. Terwijl sommige paarden hem zaten aan te gapen, schreeuwden andere dat hij zich eens moest gedragen. En weer andere ‘juichten hem toe.’ Sensation wou zich afzetten, negeerde al het geschreeuw van ‘pas op’ ‘kijk uit’ ‘achter je!’ En racete door. Ondertussen al licht hijgend, en moe wordend. Hij merkte dat er getrokken werd aan zijn halster, meer sleepte degene die het lef had aan zijn halster te trekken gewoon mee, en rende door. Een tweede ruk, nu met veel meer kracht. In zijn ooghoeken zag hij dat hij al vast zat met een halster touw. Het halster bewoog volledig mee. ’’Hey link! Zijn touw halster is af!’’ Riep een man met zware stem droogjes alsof er zich niks afspeelde in de weide. Hehe, Sensation zou een touw halster krijgen. ’’Wat boeit dat idioot! Kom liever helpen!’’ Terwijl sommige paarden nog steeds door aten, alsof er niks gebeurde –ze waren ondertussen wel gewend aan Sensation- Schreeuwden en juichten andere jonge of nieuwe paarden mee. De een boos, de ander blij. Sensation rende nog steeds met heel veel moeite, terwijl hij hard hijgde, en lang zo snel niet meer kon. Hij voelde een derde ruk, en werd abrupt gestopt. Hij had de kracht niet meer om te protesteren. Maar trappen kon hij nog steeds. Terwijl zijn veelste grote halster met gemak van zijn hoofd gleed, en ze snel zijn touw halster om deden, haalde hij uit. Soms met success, maar soms met een klap tegen zijn snuit en pech omdat hij niemand raakte. Sensation hijgde hard, en zwiepte met zijn staart. Zijn hoofd teleurgesteld hangend. Hij snoof, zijn oren in zijn nek. En de manen bedreigend, en minachtend aankijkend. ’’Dat zal je leren idiot rot beest. Ik kan me niet voorstellen dat iemand jou wilt kopen.’’ Het was alsof Sensation dat energie gaf, want hij trok met geweld zijn hoofd omhoog, en hapte in de arm van de man. Wat uitkwam tot een klap tegen zijn snuit, een harde.
Op weg naar de trailer.
Terwijl Sensation strompelend werd mee getrokken, aan zijn mooie ovaal kleurige touw halster –dat bijna niks weegde- werkte hij niet bepaald mee. De hele tijd trok hij er met geweld aan, en gooide weer 10 kilo in de strijd. Meer energie had hij niet, vooral niet door deze mooie dag. Hij werd onder het solarium gezet –zodat hij geen last kreeg van spierpijn- en kreef een fikse poets beurt. Sensation genoot ervan, en vond dat het al heel wat was, hij had eigenlijk een ruwe sterke poetsbeurt verwacht. Maar tot zijn verassing, was de dochter van de dikke opgezette bolle handelaar -Meneer Link- hem komen poetsen. Het enige mens hier op de ranch, van Link die aardig was voor hem. Maar dat was, omdat ze zoveel liefde en vertrouwen in haar had. Bij haar was Sensation zo lief als maar wat. Hij gaf zich helemaal voor haar, zij was dan ook de enige. Bij wie hij geen hondervijftig kilo in de strijd gooide, als iemand hem weer eens wou longeren. Dat hielp altijd, want daardoor mocht hij vaak in de weide. Sensation was een slim wijs maar jong en speels paard. Hij wist wat te doen. Naar een uurtje heerlijke genoten te hebben van de poets beurt van Suzanne Link –het meisje- glom hij helemaal, van top tot teen. En werd hij meegebracht door meneer Link naar de trailer. Hij strompelde achter hem aan. Maar gooide zeker weer vijftig kilo in de strijd, zijn moed was weer bij hem opgekomen. Niet gek, hoe sneller hij hier weg kwam hoe beter. Hij had Suzanne nog een goed neusje gegeven, en zou haar zeker missen. Maar deze opgezette man hier niet, die mocht van hem de pot op. Toen Sensation eindelijk een beetje afgekoeld was, vertikte hij het nog steeds om zijn staart en hoofd trots en dominant de lucht in geheven te houden. Als ook maar iemand dacht, dat hij altijd naar deze man luisterde, en niet net bijna de smaak van de vrijheid geproefd had zou hij ze wat laten zien. Trots met zijn benen hoog optrekkend –iets waar de man echt niet tegen kon- liep hij door. In de verte zag hij de trailer al staan. Aan de onderkant sierlijk blauw met aftekeningen van alles en nog wat erop. Een rode streep, daarboven vuur aftekeningen. In het geel, oranje en rood. En dan was de kleur daar boven, boven de rode streep in iedergeval zwart. Met een steigerend grijs paard erop. Daarnaast stond in glanzende witte letters ‘Paarden ranch Link.’ Sensation snoof schamper, dit was geen ranch nee dit was gewoon pure handel. En verwaarlozing. Je kon zeker niet zeggen dat paarden er hier mooi uitzagen. Sensation zelf glansde anders perfect in de zon. Zijn benen weer normaal neer zettend, en niet zo hoog optrekkend. Maar hij vertikte het om zijn hoofd en staart naar beneden te doen. Overal was trots te bekennen in zijn houding. Hij werd de trailer in gezet. Dit was dan ook zo ongeveer het enige waar mee hij mee werkte.
In de trailer.
Hij leunde tegen de rand aan, met iedere bocht de goede kant op zodat de trailer niet pardoes om zou kieperen. Jammer dat deze man niet zorgvuldig reed. En maar een klein beetje afremde bij de hobbels. Soms door de bochten scheerde, en vervolgens hoorde Sensation toen hij zo goed mogelijk zijn best deed om te blijven staan, de man hard en kil lachen. Opeens stopte de wagen. Ze zouden toch geen pech hebben? Sensation hoorde stemmen, Voetstappen, een deurklink. En het deurtje bij zijn hoofd ging open. Een rare man kwam binnen. Sensation snuffelde aan hem. De man liep onder Sensation zijn hals door, en haalde de rare stang die er hing omhoog. ’’Hier maatje.’’ Zei hij vriendelijk. Sensation greens, ging liggen, en merkte dat ze opeens eigenaardig rustig gingen. Langzaam doezelde hij in zijn slaap, diep, diep, steeds dieper.
Een hard geluid was te horen in de doffe, wolle kleine oortjes van de prachtige arabier. Nog een en nog een, een luide gil. Angstig keek het veulentje de man aan, hij richte zijn pistol achtig iets, op Sensation. ’’Ik kan het gewoon niet.’’ Er volgde nog een gil, een woeste hengst rende de stal van Sensation in. Het veulentje keek hem nieuwschierig aan. Toen gebeurde het zo snel, het was ongeveer een maand later. Sensation was intussen al 6 maanden. Hij rook een rare geur en ging buiten kijken.
Sensation schoot wakker, verder kende hij het verhaal niet. Misschien als hij ouder werd. Dan zou hij het verhaal kennen. Of hij het nou zelf moest uitvogelen door gebeurtenissen of gewoon logica en kennis dat maakten hem Allemaal niet meer uit. Hij zwiepte met zijn staart, en stond een beetje slaap dronken op.
Op de markt.
Sensation werd uit de trailer gehaald, al lang niet slaap dronken meer. Link, mopperde iets over dat de stang omhoog was gehaald, terwijl hij dat niet wilde. Vrolijk keek Sensation rond. Zijn staart fier en trots de lucht in geheven. Zijn ogen flitsten heen en weer, en op dit moment kon hij nog wel een paar ogen gebruiken om alles goed te kunnen bekijken. Er waren paarden in alle maten, groot klein. Van Shire’s tot falabella’s. En van pony’s en paarden, van dik tot mager. Van gezonde tot ongezonde paarden. Alles wat je, je kon bedenken was er wel. Echt alles, er zaten zelfs een paar drie kleuren bij. Sensation werd vast gebonden bij een ander ruim vakje. Wat blijkbaar gehuurd was door Link. ’’Tijd voor een bakje koffie niet waar?’’ Zei Link tegen de andere man die mee was, en daar liepen ze weg. Het was een zonnige dag, en Sensation zijn vacht glansde in het zonlicht. Zijn hoeven waren stralend zwart, en vandaag nog bekapt door de hoefsmid. Toen de twee mannen terug kwamen, hadden ze nog een man mee. Met allerlei rare apperatuur. Hij onderzocht Sensation zorgvuldig en gaf een formulier aan van Link. Waarop in het groot bovenaan stond ‘Gezond verklaard door dierenarts Standy’ Standy, zo heette de man blijkbaar. Sensation keek rond, en maakte soms wat praatjes met zijn buren. Soms kwamen er mensen naar hem kijken, maar dan schudden ze hun hoofd en liepen door. Op naar de volgende arabier. Uiteindelijk gingen van Link en zijn vriend weg om iets te drinken te halen. Echter kwamen ze later weer terug, met een rare stem. Ze waggelde wat heen en weer, het was nu ongeveer aan het einde van de middag. Maar het was nog steeds licht. Blijkbaar hadden de mannen te veel gedronken.
Scarlet!
De sweer van Sensation was niet te verdragen, hij zou ontsnappen ook. ’’Ik waarschuw je meneer! Nog een keer zo’n raar ratsoen en ik breng je meteen weg.’’ De dikke opgezette bolle man gooide de deur van Sensation opeen. Die zijn kans meteen greep, en er vandoor ging. Hij had wel is waar als altijd een halster om, zodat ze hem makkelijker konden pakken –dit was niet de eerste keer dat Sensation ontsnapte in de ene week dat hij hier stond-. Sensation wou het erf af racen, maar daar stonden al twee mensen hem op te wachten, ze hadden de poort kunnen sluiten voordat hij er door heen was geweest. Sensation snoof woest, en greep zijn kans. Hij werd achter na gerend door de dikke bolle opgezette man die hard hijgde. En struikelde door vermoeidheid. ”GRIJP HEM!’’ Bulderde hij over het erf waardoor de gammele half kapotte stal van Sensation het begaf, en neer storte. Alleen de onderkant, was blijven staan. Sensation kreeg een zelfvoldaan lachje om zijn gezicht heen. Hij racete door, dit zou zijn weg naar vrijheid zijn. Met een grote sprong vloog hij zowat over het hek heen –een naar zijn gevoel veel te laag ding aangezien hij er al heel wat vaker over heen gesprongen is- hij galoppeerde maar door en door. Terwijl sommige paarden hem zaten aan te gapen, schreeuwden andere dat hij zich eens moest gedragen. En weer andere ‘juichten hem toe.’ Sensation wou zich afzetten, negeerde al het geschreeuw van ‘pas op’ ‘kijk uit’ ‘achter je!’ En racete door. Ondertussen al licht hijgend, en moe wordend. Hij merkte dat er getrokken werd aan zijn halster, meer sleepte degene die het lef had aan zijn halster te trekken gewoon mee, en rende door. Een tweede ruk, nu met veel meer kracht. In zijn ooghoeken zag hij dat hij al vast zat met een halster touw. Het halster bewoog volledig mee. ’’Hey link! Zijn touw halster is af!’’ Riep een man met zware stem droogjes alsof er zich niks afspeelde in de weide. Hehe, Sensation zou een touw halster krijgen. ’’Wat boeit dat idioot! Kom liever helpen!’’ Terwijl sommige paarden nog steeds door aten, alsof er niks gebeurde –ze waren ondertussen wel gewend aan Sensation- Schreeuwden en juichten andere jonge of nieuwe paarden mee. De een boos, de ander blij. Sensation rende nog steeds met heel veel moeite, terwijl hij hard hijgde, en lang zo snel niet meer kon. Hij voelde een derde ruk, en werd abrupt gestopt. Hij had de kracht niet meer om te protesteren. Maar trappen kon hij nog steeds. Terwijl zijn veelste grote halster met gemak van zijn hoofd gleed, en ze snel zijn touw halster om deden, haalde hij uit. Soms met success, maar soms met een klap tegen zijn snuit en pech omdat hij niemand raakte. Sensation hijgde hard, en zwiepte met zijn staart. Zijn hoofd teleurgesteld hangend. Hij snoof, zijn oren in zijn nek. En de manen bedreigend, en minachtend aankijkend. ’’Dat zal je leren idiot rot beest. Ik kan me niet voorstellen dat iemand jou wilt kopen.’’ Het was alsof Sensation dat energie gaf, want hij trok met geweld zijn hoofd omhoog, en hapte in de arm van de man. Wat uitkwam tot een klap tegen zijn snuit, een harde.
Op weg naar de trailer.
Terwijl Sensation strompelend werd mee getrokken, aan zijn mooie ovaal kleurige touw halster –dat bijna niks weegde- werkte hij niet bepaald mee. De hele tijd trok hij er met geweld aan, en gooide weer 10 kilo in de strijd. Meer energie had hij niet, vooral niet door deze mooie dag. Hij werd onder het solarium gezet –zodat hij geen last kreeg van spierpijn- en kreef een fikse poets beurt. Sensation genoot ervan, en vond dat het al heel wat was, hij had eigenlijk een ruwe sterke poetsbeurt verwacht. Maar tot zijn verassing, was de dochter van de dikke opgezette bolle handelaar -Meneer Link- hem komen poetsen. Het enige mens hier op de ranch, van Link die aardig was voor hem. Maar dat was, omdat ze zoveel liefde en vertrouwen in haar had. Bij haar was Sensation zo lief als maar wat. Hij gaf zich helemaal voor haar, zij was dan ook de enige. Bij wie hij geen hondervijftig kilo in de strijd gooide, als iemand hem weer eens wou longeren. Dat hielp altijd, want daardoor mocht hij vaak in de weide. Sensation was een slim wijs maar jong en speels paard. Hij wist wat te doen. Naar een uurtje heerlijke genoten te hebben van de poets beurt van Suzanne Link –het meisje- glom hij helemaal, van top tot teen. En werd hij meegebracht door meneer Link naar de trailer. Hij strompelde achter hem aan. Maar gooide zeker weer vijftig kilo in de strijd, zijn moed was weer bij hem opgekomen. Niet gek, hoe sneller hij hier weg kwam hoe beter. Hij had Suzanne nog een goed neusje gegeven, en zou haar zeker missen. Maar deze opgezette man hier niet, die mocht van hem de pot op. Toen Sensation eindelijk een beetje afgekoeld was, vertikte hij het nog steeds om zijn staart en hoofd trots en dominant de lucht in geheven te houden. Als ook maar iemand dacht, dat hij altijd naar deze man luisterde, en niet net bijna de smaak van de vrijheid geproefd had zou hij ze wat laten zien. Trots met zijn benen hoog optrekkend –iets waar de man echt niet tegen kon- liep hij door. In de verte zag hij de trailer al staan. Aan de onderkant sierlijk blauw met aftekeningen van alles en nog wat erop. Een rode streep, daarboven vuur aftekeningen. In het geel, oranje en rood. En dan was de kleur daar boven, boven de rode streep in iedergeval zwart. Met een steigerend grijs paard erop. Daarnaast stond in glanzende witte letters ‘Paarden ranch Link.’ Sensation snoof schamper, dit was geen ranch nee dit was gewoon pure handel. En verwaarlozing. Je kon zeker niet zeggen dat paarden er hier mooi uitzagen. Sensation zelf glansde anders perfect in de zon. Zijn benen weer normaal neer zettend, en niet zo hoog optrekkend. Maar hij vertikte het om zijn hoofd en staart naar beneden te doen. Overal was trots te bekennen in zijn houding. Hij werd de trailer in gezet. Dit was dan ook zo ongeveer het enige waar mee hij mee werkte.
In de trailer.
Hij leunde tegen de rand aan, met iedere bocht de goede kant op zodat de trailer niet pardoes om zou kieperen. Jammer dat deze man niet zorgvuldig reed. En maar een klein beetje afremde bij de hobbels. Soms door de bochten scheerde, en vervolgens hoorde Sensation toen hij zo goed mogelijk zijn best deed om te blijven staan, de man hard en kil lachen. Opeens stopte de wagen. Ze zouden toch geen pech hebben? Sensation hoorde stemmen, Voetstappen, een deurklink. En het deurtje bij zijn hoofd ging open. Een rare man kwam binnen. Sensation snuffelde aan hem. De man liep onder Sensation zijn hals door, en haalde de rare stang die er hing omhoog. ’’Hier maatje.’’ Zei hij vriendelijk. Sensation greens, ging liggen, en merkte dat ze opeens eigenaardig rustig gingen. Langzaam doezelde hij in zijn slaap, diep, diep, steeds dieper.
Een hard geluid was te horen in de doffe, wolle kleine oortjes van de prachtige arabier. Nog een en nog een, een luide gil. Angstig keek het veulentje de man aan, hij richte zijn pistol achtig iets, op Sensation. ’’Ik kan het gewoon niet.’’ Er volgde nog een gil, een woeste hengst rende de stal van Sensation in. Het veulentje keek hem nieuwschierig aan. Toen gebeurde het zo snel, het was ongeveer een maand later. Sensation was intussen al 6 maanden. Hij rook een rare geur en ging buiten kijken.
Sensation schoot wakker, verder kende hij het verhaal niet. Misschien als hij ouder werd. Dan zou hij het verhaal kennen. Of hij het nou zelf moest uitvogelen door gebeurtenissen of gewoon logica en kennis dat maakten hem Allemaal niet meer uit. Hij zwiepte met zijn staart, en stond een beetje slaap dronken op.
Op de markt.
Sensation werd uit de trailer gehaald, al lang niet slaap dronken meer. Link, mopperde iets over dat de stang omhoog was gehaald, terwijl hij dat niet wilde. Vrolijk keek Sensation rond. Zijn staart fier en trots de lucht in geheven. Zijn ogen flitsten heen en weer, en op dit moment kon hij nog wel een paar ogen gebruiken om alles goed te kunnen bekijken. Er waren paarden in alle maten, groot klein. Van Shire’s tot falabella’s. En van pony’s en paarden, van dik tot mager. Van gezonde tot ongezonde paarden. Alles wat je, je kon bedenken was er wel. Echt alles, er zaten zelfs een paar drie kleuren bij. Sensation werd vast gebonden bij een ander ruim vakje. Wat blijkbaar gehuurd was door Link. ’’Tijd voor een bakje koffie niet waar?’’ Zei Link tegen de andere man die mee was, en daar liepen ze weg. Het was een zonnige dag, en Sensation zijn vacht glansde in het zonlicht. Zijn hoeven waren stralend zwart, en vandaag nog bekapt door de hoefsmid. Toen de twee mannen terug kwamen, hadden ze nog een man mee. Met allerlei rare apperatuur. Hij onderzocht Sensation zorgvuldig en gaf een formulier aan van Link. Waarop in het groot bovenaan stond ‘Gezond verklaard door dierenarts Standy’ Standy, zo heette de man blijkbaar. Sensation keek rond, en maakte soms wat praatjes met zijn buren. Soms kwamen er mensen naar hem kijken, maar dan schudden ze hun hoofd en liepen door. Op naar de volgende arabier. Uiteindelijk gingen van Link en zijn vriend weg om iets te drinken te halen. Echter kwamen ze later weer terug, met een rare stem. Ze waggelde wat heen en weer, het was nu ongeveer aan het einde van de middag. Maar het was nog steeds licht. Blijkbaar hadden de mannen te veel gedronken.
Scarlet!
