Young and free, like an dancing queen

Kleine hoeven raakten het gras amper. Een sierlijke staart waaide mee op het tempo van de zwevende draf. Sawahi keek om haar heen. Haar slanke hoofdje in de lucht gehezen. Ze wist dat ze een plaatje was maar daarom werd ze nog geen bitch. Haar vader vond ze geweldig. Hij leerde haar veel over de shows en leerde haar hoe ze zich moest gedragen als er iets gebeurde. Ook in de wei werd ze aanzien als een plaatje. Haar eigenaar, een of ander sjeik, was trots op haar. Ze had haar resultaten in dubai gehaald en zou nu europa gaan veroveren. Haar moeder, seberia, had minder resultaten behaald maar had stuk voor stuk goede veulens gegeven. Haar twee zusjes en zij bewezen dat. Marawn, haar vader, was een succesvolle hengst. Hij had aan veel shows meegedaan en veel gewonnen. Sawahi wou dat ook halen, al zou ze nooit beter worden als Kwestura. Die merrie was gewoon haast te absolute top. Veel mensen kenden haar in de wereld. Net als Escape, die volgens Sawahi, zijn beste tijd stillaan gehad heeft. Sawahi bleef stilstaan en hief haar slanke hoofdje trots in de hoogte. Zou ze hier andere arabieren leren kennen die ze nog niet kende? Ze hoopte in ieder geval van wel.

[&sensation]

Hij nam een hapje gras, kauwde het fijn. En sprong aan in een sierlijke galop. Zijn staart fier en trots de lucht in geheven. Zijn hals gekruld, en zijn neus voor zijn borst leunend. Zijn oortjes naar voren. Zijn spieren rolde onder zijn huid. Hij was slank gebouwd, maar was een sterke hengst. Soms ook wel een shower, iets wat hij goed kan. Iets wat hij ook wel mocht, met zijn perfecte stamboom. Zijn hele familie had al goede prijzen gewonnen. Sensation was al een keer in praag geweest, en had daar ook een tweede prijs gewonnen. Hij was trots. En nou ging hij naar een nieuw baasje, hopelijk kon hij bij hem of haar ook wat prijzen verdienen. Maar goed als hij maar goed verzorgd werd. In de verte zag hij een ander paard staan, een merrie. Sensation draafde sierlijk aan, zijn passen uitgestrekt, zijn hals gekruld, en zijn neus voor zijn borstkas hangend. Zijn staart fier en trots in de lucht hangend. ’’Goedendag schoonheid. Ik ben Sensation alfur badur zoon van Kayru en Kira, en wie ben jij?’’ Vroeg hij beleefd, vriendelijk en kalm. Met een trots stem geluid.

Sawahi's bruine vacht glansde in de zon. Haar bruine grote ogen vielen op in haar slanke hoofdje net als haar neusgaten. Als een echte arabier had ze grote neusgaten die ze soms extra kracht kon inzetten. Ze had een dun rood halstertje rond haar hoofd dat meedanste als ze draafde. Het was van een soort touw gemaakt zodat het amper iets weegde en makkelijk zat. Sawahi zag een hengst in de weide langs haar en bekeek hem even. Lelijk was hij niet. Sawahi was zelf ook geen lelijke merrie. Ze had in haar twee levensjaren al 4 grote prijzen gewonnen in haar geboorteland. dat was al meer dan wat haar moeder Siberia al had gewonnen. Nu zou ze aan haar europeese tour gaan beginnen en die wou ze net zo goed doen. De hengst kwam richting haar en Sawahi ging naar het hekwerk toe. Ze wachtte tot hij iets zou zeggen en keek hem aan vanonder haar donkere wimpers. "Hallo, Ik ben AJ Sawahi dochter van Marwan Al Shaqab en Siberia SA. Waaraan heb ik dit gesprek te danken?" Vroeg ze op een heldere toon. Je kon aan haar zien dat ze een prijsbeest was en dat ze daar trots op was. Sawahi hield ervan om te winnen en was een echte vechter.

Sensation zijn vacht straalde in het prachtige zonlicht. Het gras golfde onder zijn voeten, een aardig windje klapwiekte tegen zijn borst aan. Langzaam gleed zijn hals naar beneden, nam hij een hapje gras. Zijn blik nog steeds strak op de merrie houdend. Rustig trok hij een pluk merkwaardig groen, fris ruikend golvend gras uit de grond. Kauwde het zorgvuldig fijn en slikte het door. Hij bekeek de merrie. Haar nauwlettend in de gaten houdend –hij had het nooit zo op nieuwe dieren- en zwiepte met zijn staart. Langzaam en wel. Het was alsof alles even in slowmogen ging, van de bewegingen van Sensation’s blik. Tot de bewegingen van zijn oortjes –het was maar goed dat hij niet in slowmogen praatte- hij knikte, en opende zijn mond om te praten. ’’Je kan niet danken, voordat je weet wat je kan danken.’’ Zei hij kalm. Hoewel Sensation een slim en wijs paard was, was hij trots. ’’Waar jij dit gesprek aan te danken hebt, is die achterlijke halve gare die daar een beetje paarden staat te verkopen. En een beetje staat de onderhandelen. Zonder ook maar een blik waardig aan ons geeft. Hij is een egoïstisch man, die alleen denkt aan zichzelf. Alsof wij een stel speelgoed zijn waar geen enkel schreintje leven in zit.’’ Sprak hij trots. Toen de man de weide in liep, keek Sensation hem nijdig aan. Hij was geen hengst, die zijn schoenen altijd vergat aan te trekken, en die nooit eens voor zichzelf opkwam.